Sprekend werk

Mijn pijlen zijn hierbij gericht op samenwerking op lange termijn. Maar: ik merk hier de laatste tijd wat verschillen in aanpak. Waar sommige concullega’s nog een ijskast op de noordpool kunnen verkopen, laat ik liever ons werk en onze resultaten voor zich spreken. En wat doe je dan? Blijf je dicht bij jezelf of ga je toch naar de ‘wij van wc-eend’-tactiek?

De acquisitie in onze branche heb ik altijd lastig gevonden. Enerzijds is alles formeel: rechtmatig, wetmatig, doelmatig. Voldoen aan eisen, goed presteren, evalueren. Prettig, want wanneer opdrachtgever en opdrachtnemer precies overeenkomen wat ze van elkaar mogen verwachten ondersteunt dat een goede samenwerking. Je hoeft het niet meer over de manier waarop te hebben en kan je volledig concentreren op datgene waar je goed in bent: je werk. Anderzijds is het nog traditioneel. Gaat het om vaak je gezicht laten zien, je praatje, je gunfactor. En dus ook: hoe goed je jezelf kan verkopen. Helemaal los van je prestaties.

Daar wringt het voor mij. Ik heb een drukke agenda en kom tijd tekort om de deur bij mijn opdrachtgevers plat te lopen. Toch lijk ik dat te moeten doen om relevant te blijven. Meer klets, minder prestatie. Is dit ‘m dan, de kloof tussen de groten en de middelgroten? Continu tijd en geld kunnen besteden aan netwerken, deuren platlopen en ijskasten verkopen?

Ik wil leuke en uitdagende projecten, mijn planning moet gevuld en ik wil mijn mensen continuïteit bieden. Dus zal ik er ook meer op uit moeten? Dat is toch krom. Werk moet gegund worden aan de partijen die de spreekwoordelijke tering naar de nering zetten voor hun opdrachtgevers en niet de partijen die er het meeste geld tegenaan kunnen gooien. Aldus Calimero. Zo voelt het soms. Maar Calimero moet niet vergeten dat zijn kracht zit in precies hetgeen hij is: persoonlijk, dichtbij, puur. Precies goed zoals hij is.

Een vraag voor Myrthe de Vries? Mail haar: myrthe@devriesvernieuwers.nl