Vorig jaar deed het RIVM al een eerste kort onderzoek naar de emissies van chemische stoffen bij windmolens, in opdracht van het ministerie van Economische Zaken en Klimaat en het Staatstoezicht op de Mijnen. Er zit een beschermende verflaag op de mast en er zitten microplastics in de verflaag op de bladen van de wieken.
Deze stoffen kunnen er door wind en regen vanaf slijten en komen via het regenwater in de bodem en in het water terecht. Dat kan schadelijk zijn voor onder meer vissen en oesters in de Noordzee. Vanwege de overgang naar duurzame energie worden juist in die zee steeds meer windmolens gebouwd.
Op de vraag van het RIVM bij welke Nederlandse windparken op zee metalen en epoxycoatings aanwezig zijn, kwam nog geen antwoord. ‘In Nederland zitten ook met name de verkoopkantoren, die weten misschien niet wat voor coating er op de palen zit’, zegt RIVM-onderzoeker Willie Peijnenburg. Dat dwong het instituut om bij de berekeningen met het meest ongunstige scenario te werken waarbij de schadelijke stoffen wel gebruikt worden.
‘Door het uitlogen kan er een zorgwekkende stof vanuit de coatings vrijkomen. Het gaat dan om bisfenol A. De grenswaarden die voor die stof gelden voor het zeewater zouden dan overschreden kunnen worden’, aldus Peijnenburg. Het RIVM heeft de verf niet zelf getest. ‘Die windmolens staan heel diep in het water. We hebben geen mogelijkheid om dat zelf te testen door er verf af te schrapen.’
Ook de Nederlandse WindEnergie Associatie (NWEA), branchevereniging van de windenergiesector, zegt geen specifieke informatie te hebben over de gebruikte soorten metalen en coatings. Het RIVM gaat in dit onderzoek uit van de ongunstigste aannames en kan niet uitsluiten dat er stoffen vrijkomen, maar tegelijkertijd is niet duidelijk óf die schadelijke effecten er daadwerkelijk zijn, benadrukt de NWEA. ‘Het geeft dus vooral een indicatie van mogelijke risico’s op milieuvervuiling.’
De beweringen van het RIVM en NWEA kan ik simpelweg afdoen met
dat het ‘onzin is en een blijk van onwil’ wat zij verkondigen.
Overigens zijn het geen ‘speciale verven’, het zijn alleen coatings waaraan performance eisen zijn verbonden t.a.v. corrosiewering met de nodige normering.
Er bestaat genoeg literatuur over – het gaat mij te ver om deze hier te vermelden – laat ik mij beperken tot:
Thermo-chemo-mechanical influences of impingement flow on the degradation of organic coatings in the underwater zone of offshore wind turbines. A. Vedadi, A.H. Ullah, C. Fabijanic, J. Estevadeordal, Y. Wang; Journal of Coatings Technology and Research (20) ’23 nr. 1 Jan. ISSN 1547-0091, p. 359-376
Liefhebbers kan ik hiervan een pdf toesturen.
Verder is gepaster om niet te spreken van windmolen maar van windturbines.