Samen met zijn vrouw woont hij comfortabel op de zevende etage van een appartementengebouw in Capelle aan den IJssel. Vanaf het ruime balkon hebben ze een prachtig uitzicht over de Hollandsche IJssel, waar het complex aan grenst. In plaats van hier van zijn ‘oude dag’ te genieten, is schilder Wim Deurloo maar weinig thuis te vinden.
“Ik kan wel de hele dag op het balkon gaan zitten, maar dat vind ik saai. Ik sta liever aan de kwast en vind ook de sociale contacten, het onder de mensen zijn, belangrijk. Als ozp’er heb ik het nog steeds druk. Door de decennia heen heb ik een grote, trouwe klantenkring opgebouwd.”
Deurloo werkt vijf dagen per week van 8.00 tot 16.00 uur en heeft uitsluitend particuliere klanten. “Velen van hen geven mij de huissleutel en dan red ik mezelf wel in hun afwezigheid. Ik ben nog steeds superfit. Fysieke belasting – zoals op de knieën werken, schuurwerk en muren rollen – kost mij geen moeite. Ook het werken op hoogte is geen enkel probleem. Zolang ik niet last van duizelingen krijg, stap ik moeiteloos de ladder of steiger op.”
Aan het eind van zijn werkdag is Deurloo, naar eigen zeggen, ook nooit moe. “Iedere woensdagavond loop ik ter ontspanning met een groepje mannen nog altijd de Kralingse Plas om, een rondje van zo’n 7 kilometer. Heerlijk. Verder zwem ik een keer per week.”
Schilderfamilie
Deurloo komt uit een schilderfamilie. Zijn overgrootvader, grootvader en vader stonden eveneens aan de kwast. Hij werd geboren in Hoorn (NH), waar zijn vader een schildersbedrijf had. “Ik kom uit een gezin van elf kinderen en destijds moest iedereen al van jongs af aan meehelpen om de kost te verdienen. Zo was ik op mijn dertiende jaar al aan het schilderen.”
Deurloo herinnert zich nog dat een politieagent hem ’s avonds tijdens een buitenschilderklus vroeg hoe oud hij was. Zijn vader moest vervolgens flink praten om onder een boete voor kinderarbeid uit te komen. “Ook ben ik eens door een agent van een steiger gehaald, omdat je daar pas vanaf je zestiende jaar op mocht werken. Hij kwam dat vervolgens elke dag controleren.”
In 1950 verhuisde de familie Deurloo naar Rotterdam. Vanwege de wederopbouw van de stad was daar veel meer schilderwerk te doen. “Aanvankelijk deed ik vooral het reclameschilderwerk op etalages, later werd ik steeds meer allround. Na mijn werk, in de avonduren, ging ik nog naar school en behaalde ik mijn gezel-, vak- en middenstandsdiploma. Mijn vader stopte in 1964 met het bedrijf.’
“Mijn broer Anton en ik zijn toen beide verder gegaan als ozp’er. Decennialang hebben we nauw samengewerkt bij schilderklussen, maar we konden ook eenvoudig onze eigen weg gaan als dat nodig was. Anton is vijf jaar geleden gestopt vanwege gezondheidsproblemen. Hij was toen 67 jaar. Heel soms, als de nood aan de man komt, springt hij nog wel eens bij”, vertelt Deurloo.
Werkgebied
Het werkgebied van Deurloo omvat Rotterdam en Capelle aan den IJssel. “Vlakbij ons appartementencomplex, aan de overkant van de Hollandsche IJssel, ligt Krimpen aan den IJssel, maar daar wil ik niet meer schilderen. Dan sta ik namelijk dagelijks in de file op de Algerabrug en dat zie ik niet zitten”, glimlacht hij.
De schilder huurt in Rotterdam al jarenlang twee garageboxen, die hij als opslagruimte voor zijn bedrijf gebruikt. Zijn verf en non-paint koopt hij in bij de nabijgelegen vestiging van verfgrossier Luijten-VVZ. Door de decennia heen is Deurloo met zijn tijd mee gegaan. “De overgang van oplosmiddelhoudende naar watergedragen verf was de allergrootste verandering. Dat was voor mij eerst flink wennen.”
Deurloo krijgt naast zijn pensioen uiteraard een AOW-uitkering. “Omdat ik nog steeds werk, zitten we ook wat ruimer in het geld. Jaarlijks gaan we een paar maal op vakantie naar het buitenland. De laatste jaren zijn we vooral verknocht geraakt aan Turkije. Tot mijn 65e jaar boekten we nooit een buitenlandse vakantie. Gelukkig halen we de schade nu ruimschoots in.”
Fit
Deurloo’s echtgenote ziet haar man overdag nauwelijks. “Ik ben eraan gewend geraakt. Alleen ’s zomers vind ik het soms vervelend, want dan vind ik samen een dagje uit wel leuk.” Hij knikt. “Ik probeer daar zoveel mogelijk rekening mee te houden. Zo neem ik morgen een dag vrij, want dan gaan we naar het strand van Hoek van Holland.”
Deurloo zit inmiddels 67 jaar in het vak. “Zowel mijn lichaam als geest verkeren nog in goede conditie. Ik besef terdege dat ik me daarmee gelukkig mag prijzen, want bij veel generatiegenoten is dat niet het geval. Zolang ik het werk nog leuk vind en fit blijf, ga ik door. Ik zeg wel eens tegen klanten: ‘Hier staat wel mooi een overgrootvader te schilderen. Dan kijken ze me soms verbaasd aan!”