De aanblik van de schaft maakt Wim Drost soms een beetje treurig. ‘Iedereen zit op de mobiel, vroeger praatten we met elkaar.’ Het gevoel van de Logchies-teamleider is begrijpelijk, maar ook ten dele zijn eigen schuld. Want tijdens het werk mogen zijn schilders – geheel terecht – niet op hun telefoon kijken. Uitzonderingen in bijzondere situaties en noodgevallen daargelaten. ‘We zijn hier om te werken, social media checken doe je maar in je eigen tijd.’
Die les heeft Dion Heine goed in zijn oren geknoopt. De achttienjarige leerling uit Hoorn is zeer gesteld op Drost, een typische ruwe bolster blanke pit. ‘Wim is een goeie, een hele aardige man’, glundert Dion. ‘Hij is er altijd voor je, geeft je de tijd en legt alles goed uit.’
Achter de broek aan
Het respect is wederzijds. Drost: ‘Dion staat elke ochtend om kwart voor zes op de afgesproken plek. Bijzonder voor die leeftijd. Je moet zulke jongens wel achter de broek aan zitten. Dat hebben ze nodig. Dat noem ik het stukje volwassen worden naar de toekomst.’ Met klinkende resultaten, in het geval van Dion. ‘Als ik zie wat voor cijfers hij in het begin haalde en nu… ik denk dat hij een van de besten van de klas is. Hij scoort achten.’
Half januari begon Dion bij Logchies, niet toevallig ook de periode dat Nick Moolhuysen bij het onderhouds- en renovatiebedrijf in dienst trad. Gaat het over opleiden, dan kan Moolhuysen – met meer dan twintig jaar ervaring in het vak – wel blijven praten. ‘Ik heb altijd leerlingen bij me gehad.’ Hij heeft dan ook een heuse leerlingenwijzer opgesteld, een boekje op A5-formaat met alle ins en outs voor de leermeester én de leerling.
Inspirerende verhalen
Zo schetst het handzame document wat de perspectieven zijn, de bedrijfscultuur en wat leerlingen mogen verwachten. Inclusief inspirerende voorbeelden, zoals het verhaal van de voormalig leerling die het na een aanvullende niveau 4-opleiding schopte tot werkvoorbereider. Of de man van veertig die op zijn zestiende bij Logchies kwam werken en nu teamleider is. ‘Allebei wisten ze niet dat ze méér in hun mars hadden. Wij zagen dat wel en hebben ze getriggerd.’
Zo is het ook met Dion Heine. ‘Een leuk, sociaal boefje’, schetst Moolhuysen. ‘Hij hing vooral rond met zijn vrienden en dacht niet echt na over later. Zonde, vond ik. Maar nu gaat-ie skyhigh. Ja, daar word je wel blij van.’ Het geheim? ‘Je eerst in de persoon zelf verdiepen, hem dan pas leren schilderen. Je moet een vertrouwenspersoon voor ze worden.’
Met die basis heeft Dion zijn draai meer dan gevonden in het schildersvak. Daar is ook zijn moeder blij mee. ‘Omdat ik eindelijk iets heb gevonden wat ik leuk vind en mijn best doe. Ik deed eerst autotechniek, maar dat was niks voor mij. Het lukte niet, ik kon het niet en wilde op een gegeven moment zelfs niet meer naar school. Tot een vriend me wees op schilderen.’
‘Repeterend werk past me’
Bij Logchies maakt hij rap progressie. ‘Veel repeterend werk, dat past bij mij. In eerste instantie wil ik mijn werk goed doen, snelheid komt later. Die ruimte krijg ik ook. De mensen begeleiden me fijn. Het bijzonderste? Moeilijk te zeggen. Ik denk toch de vooruitgang van mezelf. Prachtig, eigenlijk. Zo mooi om te merken dat je iets leuk vindt en dat het dan nog goed gaat ook.’
En dat op tijd komen, waarover Wim Drost zo hoog opgeeft? ‘Klopt, niet iedereen van mijn leeftijd doet dat. Maar vanaf dag 1 dacht ik: gewoon proberen, gewoon doen. Nu is het een ritme geworden. Ik sta altijd tussen 5.00 uur en 5.15 uur op, dan weet ik dat ik op tijd ben.’ Vroeg naar bed gaat hij niet per se, meestal rond middernacht. Maar de ware schilder laat zich niet kisten door een kort nachtje. ‘Koffie erin en gaan’, lacht Dion. Want dat is de ware brandstof van de vakman, weet de snelle leerling. Zwart en sterk. ‘Ik ben altijd fit.’
Ook deze talenten bestormen binnenkort de schildersbranche: