Het sneeuwt in De Pijp, er raast een kille wind voorbij en het gezicht van Renato Ruperti staat op onweer. ‘Het is goed dat ik je juist nu spreek’, zegt de schilder uit Purmerend op de stoep bij een klus aan het Cornelis Troostplein in Amsterdam. Geheel ontspannen kun je hem niet noemen, maar dat heeft een reden. ‘Weet je wat ik gisteren las op de Facebook-pagina van de gemeente Amsterdam?’, zegt hij verontwaardigd. ‘Dat ze de afgelopen vier jaar in totaal 7108 parkeerplaatsen hebben verwijderd. Én dat ze van plan zijn er nog meer weg te halen.’
Renato schudt zijn hoofd. Zijn ergernis over dit besluit spreekt voor zich, want parkeren is misschien wel de allergrootste uitdaging voor een schilder die vrijwel dagelijks in de binnenstad van Amsterdam aan het werk is. ‘Ja, zo is het. Het is nu al niet te doen. Er wordt zo ontzettend veel verbouwd in Amsterdam, kijk maar eens naar al die steigers om je heen. Waar moeten al die werklui straks nog heen? Ik heb gisteren meteen een bericht gestuurd naar de gemeente met de vraag of ze daar alsjeblieft eens over willen nadenken. Misschien kunnen er speciale werkparkeerplaatsen komen of zo. Doe íéts…’
Bakfiets?
Kom niet aan met een bakfiets of soortgelijke alternatieven bij de geboren en getogen Amsterdammer, want dat is simpelweg geen optie voor hem. ‘Een bakfiets, haha! Dat zal de gemeente wel willen, ja… Gaat niet passen. Ik doe veel mutatiewerk en heb alleen al een paar enorme speciekuipen en een mixer bij me. Nee, ik heb mijn schildersbus echt nodig.’
Een Ford Transit uit 2018 in zijn geval. Die kan volgens de huidige regelgeving omtrent uitstootvrije zones volgens Renato nog tot 2028 mee. ‘Dit is een “milieuvriendelijke” diesel, met uitstoot nummer 5. Zoals het er nu voorstaat, mag ik er nog drie jaar mee rondrijden in het centrum van Amsterdam.’
En dat gaat hij ook doen. ‘Ik heb mijn boekhouder al eens laten doorrekenen wat een elektrische bus mij gaat kosten. Qua lease is dat volgens mijn boekhouder alleen al 980 euro per maand! Dat gaat gewoon niet, want dan moet mijn eigen prijs ook gigantisch omhoog. Tel daarbij op de lage actieradius en de beperkte laadruimte ten opzichte van de bus die ik nu heb, en het is gewoon geen realistische oplossing voor mij.’
‘Ik kijk tegen die tijd wel wat er moet gebeuren en mag hopen dat er in de komende drie jaar iets ten positieve verandert’, verzucht Renato, terwijl hij naar zijn schildersbus kijkt. Hij wijst naar een deuk aan de zijkant. ‘Ook het gevolg van de verkeersproblematiek hier. Het Van der Helstplein ligt al jaren op de schop en ik werd laatst door een verkeersbegeleider over een fietspad begeleid. “Kom maar”, zegt-ie. Dus ik probeer de bocht te maken. Krak, de zijkant in de prak. Het paste dus niet…’
Knipperlichten aan
Renato Ruperti haalt zijn schouders op. Dagelijks werken in hartje Amsterdam, je moet er wat voor over hebben, beseft hij. Maar ditmaal heeft hij toch weer mooi een plekje bemachtigd. Zijn Ford Transit staat keurig netjes in het vak, vlak bij de klus. Dat lukt echter lang niet altijd, schetst Renato: ‘De Pijp is één groot rampgebied wat parkeren betreft’, haalt hij nog maar eens aan. ‘Ik heb een pleintje verderop weleens een hele dag met mijn bus op de stoep gestaan, acht uur lang met het knipperlicht aan. Ik was het zat nadat ik 45 minuten lang had rondgereden op zoek naar een parkeerplek. Nee, geen boete gelukkig.’ Lachend: ‘Het zat mee!’
Zo kan de zelfstandig schilder – die met zijn maatje Floris van den Berg de klanttevredenheidspluim van de Nationale SchildersVakprijs 2024 binnenhaalde – nog wel even doorgaan met verhalen, en dan zijn de parkeerkosten nog niet eens benoemd. ‘Ik ben nu vijf weken aan het werk hier en al bijna 900 euro aan parkeerkosten verder. 900 euro! Uiteindelijk komt het bij de klant op de factuur te staan, maar het is wel allemaal al betaald.’
Toch breekt er op deze grauwe winterse dag uiteindelijk óók nog een lach door op het gezicht van Renato. Hij heeft sinds gisteren namelijk een fonkelnieuwe outfit aan, mét bijpassende Reeboks. ‘Een plaatje hè, helemaal fresh!’, besluit hij met een knipoog. ‘We gaan gewoon door, hoor. Ik vind het schildersvak nog veel te mooi.’