Op zijn werkbank staat een bakelieten telefoon met draaischijf, daarnaast een antieke potmolen. Aan het schap hangen zo’n twintig kwasten van meer dan honderd jaar oud, nog gebruikt door zijn opa en vader. Het is onontkoombaar: wie de knusse werkplaats van Geurt Aangeenbrug betreedt, krijgt meteen het gevoel dat-ie een oude wereld binnenstapt.
De zelfstandig schilder uit Ede wijst naar een oude vijzel, boven op het schap. ‘Die komt uit het jaar 1750. Ik gebruik ‘m nog altijd om verf mee te mengen’, zegt hij triomfantelijk. ‘En voor de kwasten geldt echt: hoe ouder, hoe beter. Doordat de bovenkant van de haren zijn gebarsten, zijn de kwasten veel zachter en dringt de verf dieper door in het oppervlak.’ Hij reikt zijn hand uit. ‘Voel maar hoe zacht.’ En ja hoor, een streling voor de huid.
Het zijn details die naadloos aansluiten bij het werk dat Geurt doet: voornamelijk monumentaal- en restauratieschilderwerk, maar ook vergulden en decoratief schilderwerk. Kastelen, oude kerkjes en monumenten; de Edenaar waant zich elke dag in die oude wereld. Al hoeft hij daar dus niet eens de deur voor uit. Ook in zijn aangrenzende woonkamer wemelt het van de antieke spullen en meubels. ‘Ik hou van oude zooi’, vat Geurt het kernachtig samen, al wil hij die term later toch graag nuanceren naar ‘historisch materiaal’.
Steunkouskleur
Dat hij zijn gast koffie serveert uit een modern apparaat met pads, is dan weer jammer (al smaakt het prima), maar dat is meteen ook het enige wat uit de toon valt. Zijn imago wordt verder versterkt door een jarenvijftig-bakfiets en de ‘nieuwste’ aanwinst, die pronkt op de parkeerplaats naast zijn huis: een onvervalste oldtimer in de vorm van een Citroën Acadiane uit 1982, in bijpassende ‘steunkouskleur’. ‘Bij klussen in een straal van 15 kilometer rond Ede ga ik altijd op de bakfiets’, vertelt Geurt. Dat doet hij naar eigen zeggen ook om de ‘gulden regel van het schilderwerk’ tot uiting te laten komen. ‘Met zo min mogelijk belasting voor de leefomgeving en uit respect voor het lokale ambacht.’
De 42-jarige Citroën tikte hij drie maanden geleden op de kop voor 7.200 euro. Het was liefde op het eerste gezicht. ‘Hij rijdt fantastisch. Lekker lomp.’ Maar uiteraard is het ook een kwestie van slimme marketing. ‘Het past bij het werk dat ik doe en waar ik voor sta. Hier kun je niet tegenop flyeren.’
Franse baret
Voor het totaalplaatje zet Geurt Aangeenbrug ook nog even zijn Franse baret op. Hij neemt plaats achter het stuur om het geluid van de motor te laten horen. ‘Ik vroeg aan de restaurateur van wie ik de auto kocht of er nog een muziekdrager in kon worden gebouwd. “Wacht maar tot je op de snelweg rijdt”, zei hij. Nou, dat heb ik geweten. Je kunt eigenlijk niet zonder oordoppen…’
Het is het allemaal waard, want ondanks de nodige praktische ongemakken (‘de eerste keer liet ik ‘m meteen verzuipen’), kan Geurt er prima mee uit de voeten. En als hij de achterdeuren openzwaait, is te zien dat alle benodigde materialen er ook keurig netjes inpassen. ‘De laadruimte is precies groot genoeg.’
Zijn schildersbusje valt misschien wel het best te omschrijven als een stationwagen-uitvoering van de ‘eend’, oftewel een Citroën 2CV (Deux chevaux). ‘Ik heb het gevraagd aan veel mensen die er verstand van hebben. De één zegt dat hij door kan voor een echte ‘eend’, de ander vindt weer dat het een nakomer is.’ Geurt haalt zijn schouders op. Een vreemde eend, laten we het daar maar op houden. Past mooi bij het verhaal.