Precies een jaar geleden kreeg ik de kriebels van de verwaarloosde zuil met de vuist die voor het Tula monument staat. Met wat Ospho, een roestwerend middel, een blikje Hammerite en een halve liter witte tex bracht ik het weer in de oude staat. Het blogje dat ik er over publiceerde is niet onopgemerkt gebleven. In een pas verschenen geschiedenisboek is een van mijn foto’s terecht gekomen maar een onbekende artiest kreeg kennelijk ook de kriebels.
Op oude foto’s is te zien dat de zuil met de vuist origineel maagdelijk wit is en de ketting met de opengebroken armklem zwart. Ik voelde mij niet geroepen daar iets aan te veranderen. Wel aan de bruine strepen die van de verroeste ketting over de zuil naar beneden dropen.
Als schilder wil ik altijd weten of mijn werk de tand des tijds heeft doorstaan en ook al is het maar een jaar, het Curaçaose klimaat kan meedogenloos zijn. Ik ben vandaag dus even gaan kijken.
Vanaf de slagboom die toegang geeft tot de voormalige executieplaats zag ik uit de verte al een opmerkelijke verandering. Het leek of de vuist op de zuil in de fik gestoken was. Ik zal u de details van de executie van Tula en zijn mede opstandelingen besparen maar vuur was daar wel een onderdeel van.
Dichterbij gekomen zag ik dat de vuist niet zwart maar donker bruin geschilderd was en er slierten bruine verf over de ribbels van de zuil naar beneden dropen. Als ware het bloeddruppels zaten er ook spetters bruine verf op de voet van de zuil.
De ketting was verder doorgeroest dan mij lief was maar net als bij elk kunstwerk is het raadzaam om eerst diepere bedoelingen te ontdekken. Van bot vandalisme kon, gezien de op bloed gelijkende slierten, geen sprake zijn.
Sterker nog, na een paar minuten bestuderen van deze opzettelijke verandering zag ik het statement. De onschuld uitbeeldende witte kleur van de vuist werd door de nieuwe artiest provocerend als beledigend gezien want die slavenvuist was niet wit maar hartstikke bruin. In weerwil met alle symboliek een duidelijk punt.
Overheersing en slavernij zijn bepaald geen Hollands – Antilliaans onderonsje maar de scherpe kantjes blijven een laatste, moeilijk te nemen horde.
Het venijn van het verschil in geschiedenis-interpretatie zag ik vanmiddag op het strand naast het industrieterrein van de water- en energie fabriek Aqua-Electra.
Goed initiatief! Mooi verwoord. Hopelijk wordt het Tula monument in de toekomst meer meegenomen in het onderwijs.
Groeten leerkracht basisonderwijs