Pagina 7 van: SchildersVakkrant 13, 8 juli 2022

78 juli 2022 • nr 13 • SchildersVakkrant PROJECT

H
ans Luiken kan, als
hij zou willen, heel
makkelijk scoren. Met
zijn bedrijf Do ne,
dat zowel exotische

interieurs bedenkt als aanbrengt,
scoort hij sowieso. Internationale
faam, publicaties in luxe glossy’s
én de Nationale SchildersVakprijs
in 2020. ‘Ik durf wel te zeggen dat
wij bij onze doelgroep een autoriteit
zijn op het gebied van decoratieve
afwerking.’ Vaak krijgt hij de vraag
een succesvol ontwerp – zoals het
prijswinnende Ruby Rose in Utrecht
– letterlijk op een andere plek te
herhalen. Goed voor de poen, maar
niet voor de creatieve moraal. En
dat laatste blij leidend bij Luiken.
‘Ik wil altijd iets nieuws maken. Ook
uit fatsoen naar de opdrachtgever,
om niet zomaar een gezamenlijk
gevormd idee te kopiëren naar een
andere plek.’

Een van de opdrachtgevers bij
zijn meest actuele werk, The Street-
food Club in Breda, is Sippien
Baarsma. De twee kennen elkaar
al jaren. ‘Een jaar of acht geleden
werkten we voor het eerst samen
met Do ne, bij de Watertoren in
Utrecht’, vertelt Baarsma. Er volgde
meer gezamenlijk werk in de Dom-
stad. ‘Dit is de eerste keer dat we
buiten Utrecht werken. Bij ons is het

altijd 1+1=3. Samen bereiken we iets
extra’s, een hoog niveau. Wij vin-
den best vaak het wiel opnieuw uit,
doen nooit iets twee keer. Vanaf een
half idee, een schets, gaan we op
weg. Je begint soms aan iets waar-
van je niet weet waar het eindigt.
Zo’n traject dur niet iedereen met
elkaar aan te gaan. Niet iedereen
kan het ook. Ik ken buiten Do ne ei-
genlijk geen enkele partij die zo kan
én dur te werken. Dus Hans, ik ben
gedoemd de rest van mijn leven met
jou samen te werken.’

Luiken en Baarsma spreken el-
kaar met aanstekelijk plezier op een
van de verhoogde gedeeltes van The
Streetfood Club. Dit superhippe res-
taurant – of beter: horeca-concept
– in een gebouw dat eerst een eve-
nementenlocatie en daarna boek-
handel was, zit aan de rand van het
bruisende stadscentrum. Waar te
beginnen met kijken? Zeg het maar.
De ogen worden links, rechts, boven
en onder geprikkeld. ‘Als je ADHD
hebt, kan je hier wel gek worden’,
erkent Luiken met een lach.

Wat hij er met Do ne gedaan
hee , is wat hij met zijn bedrijf al-
tijd doet: het vertalen van een con-
cept naar de afwerking. ‘Wij ver-
materialiseren een idee. Met kleur,
textuur en design: dat is onze hei-
lige drie-eenheid.’ Naast de Gaudí-
achtige podia – open, verhoogde
delen aan beide kanten van het
vertrek – springt de grote zijwand
meteen in het oog. Een levendige

jungle met palmbomen, een tijger,
apen, papegaaien, toekans en an-
der kleurrijk gespuis. In die muur
dichtgetimmerde ramen, die van
trompe-l’oeil-e ect zijn voorzien.
De bezoeker kijkt als het ware een
andere, donkere ruimte in. De muur
is met gra ti tot leven gewekt door
Marcus Wedman, al jaren actief met
de spuitbus. ‘Hij kan onwijs goed,
gedetailleerd en snel spuiten.’

Dan Daniël Huitema, nog zo’n
creatieve snuiter in de stal van Do –
ne. ‘Ik kom uit de gra ti’, zegt Hui-
tema trots. In Breda hee hij muren
verfraaid met geairbrushte palm-
bomen en kleurverlopen. Zoals een
zonsondergang – het ‘golden hour’
zoals hij zelf zegt – met pasteltin-
ten. ‘Je moet lef hebben om dit te
doen’, vindt Luiken, die graag nog
veel meer uit The Streetfood Club
had willen halen. Maar ook hij moet

waken over de beschikbare tijd en
het budget. Neem de oerwoudwand,
die gespoten is op een licht gestruc-
tureerde, minerale ondergrond.
‘Liever had ik daar iets fresco-ach-
tigs van gemaakt.’ Hoe dan ook zit
er muziek in de ruimte, gee Luiken
toe. Hij is zelf een fervent festival-
ganger. ‘Dat sfeertje inspireert mij
enorm. Ik laat me graag meevoeren
op de diversiteit van klanken, zang,
mensen en de geur van rock-’n-roll.
Die mentaliteit van “don’t give a
fuck” maakt je vrijer in je expressie.’

Graag wijst hij nog even op de
structuur van de warmroze achter-
wand. ‘Gemaakt met klei, lekker
lodderig. Proefondervindelijk stel-
len we vast of zoiets werkt. Is dat
het geval, dan is het gaan met die
banaan.’ De muur is bovendien een
voorbeeld van Luikens voorkeur
met ‘ecovriendelijke’ materialen te
werken. ‘Al vind ik dat een truttig
woord.’ Van huis uit is hij ver abo-
rant. ‘Wij mengen heel veel zelf. Ik
schrijf ook recepturen voor andere

producten, zoals leem, kalk en ce-
ment. Toen ik bij Drenth Verven
werkte, besteedde ik veel vrije tijd
aan het bedenken en bouwen van
decoratieve stands en podia. In die
periode is Do ne geboren, als in: do
ne, doe eens lief.’ Zijn creatieve in-
slag (‘eigenlijk wilde ik de reclame
in’) en chemische kennis, geven
hem een unieke positie. ‘Ik ben 57
jaar, maar ruik al 58 jaar verf. Ik
kom uit een schildersfamilie.’

Met The Streetfood Club hoopt
hij te begeesteren. ‘Een deur mooi
laten glanzen is prachtig, maar
zulke exotische dingetjes als hier:
dat gee zó’n variatie. Je hoe bij
ons echt niet alleen maar aapjes te
schilderen. Je moet ook heel mooi
pleisterwerk kunnen aanbrengen,
mooie borstelver es. En meer. Bij
een klus als dit heb je goede be-
hangers, schilders én decorateurs
nodig. En die moeten dan ook nog
tempo maken, want je kunt hier niet
maanden gaan schilderen. De jon-
gens en meiden moeten op elkaar
ingespeeld zijn en kunnen improvi-
seren, want het gaat altijd net even
anders dan je denkt. Maar als jij een
kwast, roller of spatel kunt hante-
ren, niet motorisch gestoord bent en
graag mooie dingen maakt, kun je
een heel eind komen. Kortom: men-
sen die iets creatiefs met de handjes
willen maken, mogen me bellen.’

Scan deze QR-code voor een
video-impressie van dit project

BREDA pNog een keer de Nationale SchildersVakprijs
winnen zit er niet in voor Do ne. Want voorman
Hans Luiken is inmiddels jurylid. Maar het nieuwste
project van zijn team – het bombastische The Street-
food Club – is wederom een feest van vrije expressie.

‘Wij vinden vaak weer het wiel uit’

De grote wand is een magistraal jun-
gle-kunstwerk geworden van graffi ti-
specialist Marcus Wedman. ‘Hij kan
onwijs gedetailleerd spuiten’ FOTO’S: RV

Hans Luiken laat zich inspireren door
festivals, het maakt hem vrijer

Kleurverlopen, zoals hier het ‘golden hour’ en geairbrushte palmbomen:
het vakwerk van Daniël Huitema

‘Je moet lef hebben om
dit te doen’

‘Ik ben 57 jaar, maar
ruik al 58 jaar verf’

The Streetfood Club in Breda, door Do ne, is een
explosie van kleuren, texturen en ontwerpen

TEKST: RENÉ VORDERMAN