‘Smog-etende’ en CO2-absorberende muurverven duiken steeds vaker op in de media. Kloppen deze claims eigenlijk wel en zet het gebruik echt zoden aan de dijk? Eisma’s Schildersblad stak zijn licht op bij Ron Hulst, manager R&D bij Koninklijke Van Wijhe Verf, die bekend staat om zijn kritische houding betreffende duurzaamheidclaims.
Condities niet ideaal
Resumerend stelt Hulst dat de bron van de aangehaalde technologieën meestal wel klopt, maar de condities niet. “De laboratoriumcondities met optimale omstandigheden en parameters zijn niet te vergelijken met de situatie in een coating en de atmosfeer in de praktijk. De condities waaronder het in een verfsysteem in de praktijk moet opereren, zijn verre van ideaal. De effectiviteit is daardoor vaak nihil. Ook binnen. Daar kun je vaak beter een raam openzetten als je de lucht wilt zuiveren. Zo eerlijk moeten we zijn.”
Lees hier het complete artikel: Luchtzuiverende verf en z’n impact
(is ook verschenen in Eisma’s Schildersblad nummer 3-2022)
Dank voor het interessante artikel en dat u deze kennis met ons wilt delen.
Van de vele buitenlandse artikelen over dit onderwerp – waarvan ik er verschillende bezit – word je doorgaans niet wijzer.
Zoals het Engelstalige ‘Full scale demonstration of air-purifying pavement’ van M.M. Ballari,
H.J.H. Brouwers in Journal of Hazardous Materials (254-255) ’13 nr. 15 June ISSN 0304-3894, p. 406-414.
Het artikel gaat over een experimentele betonnenbestrating met TiO2 in Hengelo (O).
Het haalde op 18 July 2013 PaintSquare.
Eén van de deelnemers in de proef het Institution of Chemical Engineering (IChemE)
gaf bij monde van dhr. Brown ook te kennen “dat er nog verdere studies nodig zijn om de fotokatalytische materialen te beoordelen.”
Jammer dat de link geen ‘open acces’ is.