En dat heb ik al heel lang niet meer gehoord. Ben er langzamerhand aan gewend om bij een project te komen, van de schilder te horen dat die medewerkers daar allemaal zijn personeel zijn en dat je dan bij navragen te horen krijgt dat die mensen allemaal via constructies zijn ingehuurd en dat er niet één van in vaste dienstbetrekking is. Want lastig als je weinig werk hebt. Want niet te betalen als er één ziek wordt. Want ingewikkeld om administratie te voeren. Want makkelijk om aan een ander over te laten.
En dan zit je bij een bedrijf tussen de eigenaar en drie schilders en dan blijken die schilders allemaal een vast contract te hebben. Want dan heb je continue kwaliteit. Want dan ben je samen veel hechter. Want dan maak je er samen wat van. Sja… En dan spreek je een schilder met 1 man personeel die bezig is er nog een paar bij te krijgen. Want de zaken gaan goed. Want moet je eens uitrekenen wat een uitzendbureau per uur aan zo iemand verdient, sla je dat over een paar maanden om, dan kun je ze voor dat geld best eens een dagje met regenweer in de keet hebben zitten.
En dan spreek je nóg een schilder met een paar man personeel, die er nog wel eentje bij wil als het door gaat met een nieuwe klant voor zijn spuiterij.
Kun je zeggen: dan heb je het over kleine schildersbedrijven. Maar dan spreek je een beleidsmedewerker van een woningcorporatie die per jaar het schilderwerk aan een paar honderd woningen in de markt zet. En wat zeg die? Dat hij een grote voorkeur heeft voor bedrijven die werken met vast personeel, liefst uit de regio. Dat hij daarop let en dat het meespeelt bij de gunning.
Nee, ik ben geen onderzoeksbureau, maar heel voorzichtig heb ik het gevoel dat de mateloze flexibilisering op zijn natuurlijke eindje begint te lopen en dat we nu een nog kleine beweging richting meer vast werk zien. En ja, dat lijkt me een gunstige ontwikkeling.