Ga naar hoofdinhoud

Hoe detached wil je worden?


Komt u nog wel eens schildersbedrijven tegen met eigen personeel? Ja, niet die grote, vanaf een mannetje of twintig, maar de ‘gewone’ bedrijven: een schilder met een stuk of twee medewerkers. Die medewerkers zijn dus bijna altijd gedetacheerd. Het voelt als eigen personeel, maar dat is het niet.

Want die medewerker die soms al jaren lief en leed met u deelt, naast u op de steiger staat, net als u zonder zeuren een extra uurtje maakt, die is dus in dienst van een ander. Hij staat los van u, ‘detached’ is het Engelse woord daarvoor.  Geen waardevrij woord, overigens. Je kunt het ook zeggen van iemand, dat hij detached is, dan is hij de realiteit een beetje kwijtgeraakt. Op een zorgelijke manier.

‘Als het loopt als een eend, kwaakt als een eend, eieren legt als een eend, dan is het waarschijnlijk een eend’, dat is ook een (vertaalde) Engelse manier van zeggen: Hoe kan de vaste medewerker die daar alle eigenschappen van vertoont, nu geen vaste medewerker zijn? ‘We zijn het er over eens. Hem maakt het financieel niets uit, ik betaal wat meer per uur, en als er iets is met ziekte ofzo, dan heb ik geen probleem,’ vertelde me vandaag een ondernemer. Ze vertellen me dat elke dag. En de contracten lijken tot eeuwig te rekken te zijn, ofwel, uiteindelijk, komt de ‘detached’ medewerker komt in dienst van het uitleenbedrijf en blijft werken voor u.

In feite krijgen we zo heel grote schildersbedrijven, die verdienen aan het belangrijkste kapitaalgoed in de branche, de arbeidskracht, zonder dat ze één werk aannemen. Ze worden collectief gefinancierd door de schildersbedrijven die met die kapitaalgoederen meerwaarde creëren. Die meerwaarde wordt afgeroomd door de arbeidskrachtexploiteerders. Het is een soort van collectiviteit: u verzekert zich met een hogere kostprijs per uur tegen het risico van ziekte of (weers-) tegenslag. Aangezien mensen nu eenmaal ziek worden en het weer regelmatig tegenzit moet die verzekeringspremie substantieel zijn, ook al kan het arbeidsexploitatiebureau zijn risico’s breed spreiden.

Ergens loopt er, naar mijn mening, geld uit dit systeem. Van de hardwerkende schilderspatroon en zijn werknemer naar de bemiddelaar en zijn dienstverlening. En dat gebeurt dus massaal. Het lijkt allemaal logisch en redelijk en verstandig. Maar ik ruik iets. Engelsen zeggen: ‘I smell a rat’.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.


Meiden ‘snuffelen’ aan bèta en techniek op Girls’ Day

Mewa investeert in AI-gebaseerde lichaamsmeting

‘Bijna helft werkenden redt het niet tot pensioen’

Brandbrief over zero-emissiezones

Helft eigenaren stelt woningonderhoud uit


Naar archief >