Rond de zomer schreven we al over Ronald Flemming, de Leusdense ex-vrachtwagenchauffeur die schilder werd, het verfspuiten ontdekte en de ‘Mobiele Spuitcabine’ realiseerde. Op dat moment was er nog geen spatje verf in de truck verspoten. Nu wel, reken maar. ‘We kunnen het aantal aanvragen nauwelijks aan.’
Maar, kritische vraag nummer één, na een paar maanden indraaien, is natuurlijk: werkt het allemaal wel zoals gedacht? ‘Jazeker’, glundert Ronald Flemming. ‘Het meest spannend is het steeds wanneer ik het QDS-drogingsysteem aanzet. Dat zijn zes infraroodlampen tegelijk, aan elke kant van het werkstuk drie. Die vragen dan een erg hoge piekspanning.’ Een deel van de oplossing voor dat probleem blijkt te zijn om twee elektrische voedingskabels te gebruiken, die ieder op een andere groep worden aangesloten.
Verder is Flemming nog steeds bezig om zijn equipement verder aan te vullen en te perfectioneren. Zo is er een VEC-spoelbak met vlokkenreiniger gekomen voor het reinigen van de spuitmachine en andere materialen. ´Het moet allemaal zo clean en duurzaam mogelijk zijn’, legt Flemming uit. ‘Wat we willen is de mensen een schilderservice bieden zonder enig gedoe. En daar hoort ook bij dat je heel netjes en milieuvriendelijk werkt. Geen uitstoot, geen afval, en na een paar uur is alles gespoten en terug op zijn plaats.’
Flemmings schildersbedrijf neemt steeds minder ‘gewoon’ schilderwerk aan en concentreert zich meer en meer op de Mobiele spuitcabine. Daarom kan echtgenote Heidi, ook schilder van beroep en tot nu toe meestal bezig op andere klussen, steeds vaker mee. ‘Het kan in je eentje’, legt ze uit. ‘Maar met zijn tweeën werkt het toch een stuk prettiger. Met name als een deur net gespoten is. Dan moet hij voorzichtig worden gedraaid om de drogingslampen er achter te zetten. Dan heb je meer dan twee handen nodig.’
Bovendien vinden Heidi en Ronald Flemming dit echt de toekomst voor hun bedrijf. ‘Het werkt precies zoals ik gedacht had. Je komt bij de mensen voorrijden, ze hebben de te spuiten producten, meestal binnendeuren of keukenkastjes, al gedemonteerd en klaar staan. Wij halen ze op met een platenkar en vervoeren ze naar de vrachtwagen. Daar reinigen en schuren we ze, eventueel plamuren we ze nog een klein beetje, en daarna spuiten we ze en drogen we ze. Ik kan zo’n zes tot acht deuren op een werkdag doen. Dat heeft vooral te maken met de droogtijd, die komt al snel neer op een half uur per deur’, vertelt Flemming.
Op de locatie in Ede heeft Flemming zestien deuren te spuiten. ‘De opdrachtgever is een aannemer die van ons initiatief gehoord had. We hebben in de omgeving best wat publiciteit gehad, onder andere omdat we genomineerd zijn geweest voor een prijs voor innovatieve ondernemers van de plaatselijke Rabobank. De jury keek even rond in de vrachtwagen en was diep onder de indruk. Er zijn wel meer mensen die hier echt toekomst in zien.’
Flemming ‘knutselt’ zelf steeds nieuwe dingen. Zo maakte hij een draaibare arm van steigerpijpen aan het rijdende ophangsysteem voor de te spuiten objecten. Aan de arm sloot hij aan de ene kant de stofzuiger van zijn Festool-schuurmachine aan en aan de andere kant een extra lange slang. ‘Zo kunnen we achterin de vrachtwagen goed schuren en komen we overal goed bij.’ In de winter wil hij de motor van de elektrische takel, waaraan de werkstukken hangen, naar de zijkant verplaatsen, zodat hij makkelijker hoge deuren kan spuiten.
Flemming: ‘Je blijft er mee bezig. Ik zie deze truck als een werkmiddel, een stuk gereedschap. Daar ben ik zuinig op. We hebben een nieuwe, extra airless aangeschaft, een SF 23+ van Wagner. Andere schilders kijken wel een beetje vreemd tegen deze spuitcabine aan. Sowieso zijn er nog altijd veel schilders die het nut van spuiten niet inzien, maar dat is voor mij allang een gepasseerd station. Je krijgt met een rollertje of een kwast een binnendeur gewoon niet zo prachtig strak als met spuiten. En spuit je binnen, een kozijn, een muur of trap, ja, dan moet je een beetje meer afplakken, maar het gaat gewoon veel sneller en efficiënter. Nu we bij de mensen voor de deur staan, zorg je al helemaal niet meer voor overlast. En ik moet zeggen, voor mezelf voelt het ook goed. Je bent niet meer in andermans huis bezig, maar in je eigen, rijdende, werkplaats.’
Heidi Flemming : ‘Andere schilders verklaren ons wel eens voor gek, vooral vanwege de grote investering die we gedaan hebben. Die geven hun winst liever uit aan andere dingen zoals vakanties. Wij zijn al een paar jaar niet meer op vakantie geweest en hebben de opbrengst uit ons bedrijf meteen weer geïnvesteerd. Nu is het zaak dat we de Mobiele spuitcabine steeds volop laten draaien. Hoe meer uren hij maakt hoe rendabeler de investering is.’ Flemming bouwde het interieur voor een belangrijk deel zelf, al liet hij de elektra aan de vakman over.
Veel reclame heeft Flemming nog niet voor de Mobiele Spuitcabine hoeven maken. Ze spuiten nu vooral deuren en keukenkastjes, al is er ook al eens een levensgroot Boeddhabeeld in de cabine van kleur veranderd. ‘En steeds in de omgeving van Leusden, dat vind ik wel eens jammer’, lacht Ronald. ‘Als voormalig vrachtwagenchauffeur zou ik het helemaal niet erg vinden om landelijk, wat zeg ik, internationaal te kunnen werken.’ Heidi herinnert zich: ‘Toen je nog chauffeur was gingen we veel samen op weg, gezellig op lange ritten. Leuk was dat.’
Foto:
Ronald Flemming geconcentreerd bezig met het spuiten van een deur
Foto’s: JMS