SchildersVakkrant portretteerde Dovekwasten al eerder. Toen hij net begonnen was met zijn schildersbedrijf. Hij is zelf ‘enorm hardhorend’, maar dankzij gehoorapparaatjes merk je daar niets van. Via zijn netwerk (‘Dove mensen zitten heel veel op sociale media en vormen daar een hechte groep’) vond hij verschillende mensen die werkloos thuiszaten en maar wát graag een vak zouden willen uitoefenen. Voor eigen last en rekening nam hij ze via uitzendconstructies in dienst en leerde hen het vak, al schilderend op zijn projecten. ‘In het begin kwamen die opdrachten ook vaak uit mijn netwerk van doven en slechthorenden, later bouwde ik een bredere klantenkring op.’ Dove mensen opleiden tot schilder vergt, veel tijd en aandacht merkte Van Hartskamp. ‘Ten eerste, maar dat geldt voor alle leerlingen, moeten ze zin hebben om schilder te worden. Het is een echt ambacht, een vak dat je moet willen leren. Maar dove mensen, zeker als ze al een tijd bij huis lopen, zijn vaak erg afwachtend en passief. Je moet steeds heel duidelijke instructies geven: “Nu moet je dit doen, daarvoor heb je dat nodig, dat moet je daar pakken”, etcetera. Het duurt dan aanmerkelijk langer dan bij horende mensen voordat ze die dingen meer uit zichzelf gaan doen.’
Het leek Van Hartskamp dan ook duidelijk dat zijn initiatief, een sociale onderneming die mensen uit een werkloosheidssituatie weer aan het werk helpt, op één of andere manier ondersteuning zou kunnen krijgen. ‘Maar dat is me in de afgelopen jaren heel erg tegengevallen,’ vertelt hij. ‘Waar ik ook aanklopte, bij uitkeringsinstantie UWV, gemeentes of de overheid, ik ben bijna nooit welwillend te woord gestaan. En was er eens een medewerker die met me meedacht, dan werd die door zijn baas teruggefloten. Dat hele “sociale domein” zit gevangen in bureaucratische regels die bedacht worden vanachter het bureau. Er wordt niet probleemoplossend en resultaatgericht vanuit de persoon gedacht.’ Gehandicapten die dan tussen ‘wal en het schip’ vallen zijn voor die instanties niet zo’n interessante doelgroep, is Van Hartskamps indruk. ‘In de media wordt mooi weer gespeeld, in de praktijk is het echt anders. Mensen zitten bijvoorbeeld in de Wajong, de oude of de nieuwe regeling, beide regelingen worden steeds verder uitgeknepen. Als je er eerst nog net zelfstandig van kon wonen dan wordt je nu wel gedwongen je huurhuis op te geven en weer thuis te gaan wonen. Zo worden mensen onzichtbaar gemaakt.’
En reïntegratiebedrijven en werkbegeleidingsbedrijven, daar moet je Van Hartskamp ook niet meer mee aankomen: ‘Je hoort en ziet de succesverhalen, mensen die met wat aanpassingen prima kantoorwerk kunnen doen, of bankmedewerkers die worden omgeschoold. Maar er zijn ook heel grote groepen waar geen aandacht voor is en waarvan het de ambtenaren niet interesseert dat die in het putje verdwijnen.’ Ook bij brancheorganisaties en scholingsinstanties in de schilderssector klopte de ondernemer tevergeefs aan. ‘Je bent interessant voor ze als ze iets aan je kunnen verdienen. Of als ze je in de reguliere kanalen kunnen passen. Maar als dat tegenvalt, dan gaan ze je niet verder helpen.’
Ondertussen bleef Van Hartskamp stug doorschilderen en slaagde hij er in om Dovekwasten.nl (een gedeponeerd merk, net als de slogan ‘Wij werken in stilte’) in beeld te krijgen bij onderhoudsprojecten waar een MVO-eis bij is gesteld. ‘Bijvoorbeeld een grote onderhoudsklus waarbij de opdrachtgever de eis stelt dat 10 procent van de werknemers een afstand tot de arbeidsmarkt moet hebben. Als je ons dan inhuurt heb je in één keer die eis van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen ingevuld. Daar blijkt flinke interesse voor.’
Daarbij heeft Van Hartskamp zijn blik iets ruimer gericht, het zijn niet alleen meer dove mensen die hij inhuurt, maar ook mensen met andere problematieken. De doven maken nog wel het leeuwendeel uit. ‘Werken met dove schilders heeft ook voordelen,’ glimlacht hij. ‘Een bouwradio of luid geschreeuw of gezang hoef je niet te verwachten. En ook zijn ze niet de hele tijd aan het bellen of op hun telefoon aan het kijken. Over het algemeen zijn het harde werkers, die de werktijd ook helemaal benutten om in te werken.’
De ondernemer heeft nu een aantal medewerkers die helemaal vakvolwassen schilders zijn geworden. En hij kent door het hele land schilders-met-iets die graag aan het werk willen. En hij komt overal interesse tegen om bedrijven met een mvo-uitdaging te ontzorgen met zijn Dovekwasten.nl. ‘Zo kwam ik op die franchise-organisatie,’ legt hij uit. ‘Ik ben dat gaan ontwikkelen met behulp van een gespecialiseerde advocaat. Wat komt daar nog veel bij kijken, zeg! Maar het idee is simpel: ik zoek schildersbedrijven, ik denk vooral aan zzp’ers die nog niet zo lang bezig zijn en van plan zijn om hun bedrijf snel extra uit te breiden. Die worden franchisenemer voor een bepaald bedrag. Vervolgens acquireer ik opdrachten voor Dovekwasten.nl in die regio en organiseer er de mensen bij. De franchisenemer, die exclusief in een bepaalde regio werkt, mag die opdracht dan gaan uitvoeren en een deel van de opbrengst vloeit naar mij.’
De franchise is gestart in februari van dit jaar. Er zijn tot nu toe zijn al vijf Dovekwasten- aspirant franchisenemers, en één echte franchisenemer (Zuid-Holland). ‘Binnen een paar jaar wil ik een landelijke dekking hebben. We werken aan promotiemateriaal, een professionele website en zelfs een complete backoffice. Ik weet zeker dat dit gaat lukken. Dat móet gewoon. Zodat die prima vakkrachten in Groningen en in Nijmegen die ik ken, prima schilders, ook gewoon aan het werk kunnen komen.’
Zie ook de video over Dovekwasten.nl op SchildersVAKTV