Op deze manier hoopt het bedrijf een einde te maken aan het voortdurende geharrewar rond zogeheten papa- en ouwelullendagen. Daardoor moest steeds met personeel worden geschoven waardoor projecten uitliepen.
‘We hebben een capaciteitsprobleem in deze sector’, motiveert bedrijfseigenaar Gerrit-Jan van den Berg. ‘Met de vierdaagse werkweek creëren we rust. Dat vergt wat organisatie, maar er is tevredenheid. Sterker nog: ik denk dat ik een probleem krijg met mijn personeel als ik dit aan het eind van het jaar terugdraai.’
Het besluit is dan ook niet top-down, maar in overleg met het personeel genomen. De collectieve vrije dag is vrijdag (‘een dooddoendag, de minst productieve dag van de week’) en in plaats van 7,5 uur per dag, werken de schilders van Van den Berg nu 9 uur per dag. Van den Berg: ‘Dan zeg je na je laatste pauze ook eerder: ik lak die deur nog even af, in plaats van dat je alvast je spullen pakt omdat de werkdag er bijna op zit.’
De particuliere sector zou de vierdaagse werkweek nooit pikken, hoorde de Apeldoornse ondernemer geregeld van collega’s. Het tegendeel blijkt volgens hem waar te zijn. ‘Mensen vinden het juist heerlijk. Die kunnen op vrijdag al schoonmaken als de schilder is geweest en hebben het weekend helemaal voor zichzelf. Bovendien hebben ze na een werkdag vaak nog even contact met de schilder voor eventueel overleg, in plaats van dat deze al weg is.’
Betaalde vrije dag
De schilders zelf hebben er een betaalde vrije dag bij. Zij moeten dan wel zorgen dat ze intermezzo’s als dokters- en tandartsbezoeken zoveel mogelijk op vrijdag plannen. Net als de eerdergenoemde papa- en ouwelullendagen. ‘We hebben wel met zijn allen afgesproken: wil je vrij, los van die vrijdag, denk daar dan goed over na. En natuurlijk kun je altijd ziek zijn.’ Voordeel van de maatregel voor het bedrijf is minder brandstofkosten – de busjes blijven tenslotte een dag aan de zaak – en ‘een dag minder om fouten te maken, dus minder faalkosten.’
In een webinar over het boeien en binden van personeel kwam het voorbeeld van de vierdaagse werkweek ter sprake. Niet iedereen was enthousiast. Volgens Matthijs Hamster van Careerwise, gespecialiseerd in de werkbehoeften van jongeren, is het ‘een heel collectief besluit, terwijl jonge generaties gewend zijn dat alles voor hen op maat geleverd wordt. Dus ik vind dit niet zo’n goed voorbeeld.’
Van den Berg hoopt op zijn beurt juist aantrekkelijker te zijn voor jonge schilders. ‘Het lijkt me een wenkend perspectief: vier dagen werken, drie dagen voor jezelf. Zolang de omzet goed blijft, gaan wij hiermee door.’
De vakbonden zullen ook wel dolenthousiast zijn met zulke initiatieven,
jarenlang als onderhandelingspunt op de cao onderhandelingstafel gelegen om van de negenurige werkdag af te komen wordt door een
werkgever die het toevallig beter uitkomt – door opbouw personeelsbestand – om zeep geholpen.
Is er wel voldoende nagedacht over mogelijke consequenties die hieruit kunnen voortkomen, goede afspraken gemaakt met contractuele vastlegging en zover deze bij geschillen juridisch overeindblijven.
Een cynische noot: Lijkt mij ideaal voor de beunhazende schilder, kan hij zijn inkomen wat opkrikken.
In 2006 kwam Sommer Schilderwerken te Emmen ook met dergelijk plan. Het werd toen een Jaarmodel genoemd. Kort gezegd omvatte het:
Alle medewerkers leveren op cao-basis drie loondagen per jaar in en werken in de zomermaanden 0,75 uur per dag extra. Hierdoor ontstaan in de winter – naast de al verplichte sluiting van drie weken – vijftien extra vrije doorbetaalde dagen.
Volgens Geert Blekkink van Van Sommeren: “Het model maakt flexibelere inzet van arbeidscapaciteit mogelijk, zodat de individuele medewerker de garantie van werk en inkomen krijgt.”
Ben benieuwd of dit model bij het bedrijf nog bestaat?
Bron: Schilderblad (108) ’06 nr. 13/14 (13 juli), p. 16-17